မေန႔ကရဲ႔ လမ္းခ်ိဳးတခုမွာ
ငါ့ကိုငါျပန္ေတြ႔တယ္...
ဘာမွမေျပာင္းမလဲ
အေရာင္ေတာင္ နဲနဲစြန္းခ်င္သလားပဲ...။

လက္ခ်ိဳးျပီးျပန္ေရၾကည့္ေတာ့
ေျခထာက္ကူတာေတာင္မေလာက္ေတာ့ဘူး..
ရိုက္သြင္းခံထားရတဲ့ စံေတြက
ခုထိ ပမာမခန္႔ေနရာယူတုန္း...။

ဆန္ကုန္ေျမေလးလို႔ ငါ့ကိုသမုတ္တဲ့တေယာက္ကို
အနည္းဆံုးေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့လုိ႔
ရယ္ရင္းေမာရင္းေျပာေတာ့....
သူ႔ရဲ႔မလိမၼာလို႔ သြင္းတဲ့လူမိုက္စာရင္းမွာ
ငါ့ကို ခဲတို႔တယ္...။

လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္က
စုဗူးအကြဲထဲကထြက္လာတဲ့ အေၾကြေစ့အပံုအပင္...
အေဖ့စာအုပ္စင္က ေဘဘီလံုမွာအခ်မ္းသာဆံုးပုဂၢိဳလ္...
ကၽြန္ေတာ့အခန္းေထာင့္ အမိႈက္ပံုမွာ ငိုလို႔....။

ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္ဆိုတဲ့ စာစီစာကံုး
ေနမေကာင္းလို႔မေရးမိတုန္းက
မ်က္မွန္ထူထူနဲ႔ေကာင္မေလးတေယာက္က သနားလို႔တဲ့..
ကၽြန္ေတာ္အတန္းေရွ႔ထြက္ရပ္ရတာကို..။
ေန႔ခင္းေက်ာင္းဆင္း
သူ႔အေမသူ႔ကိုထမင္းခြံ႔ေကၽြးတုန္း...
ကၽြန္ေတာ္တကူးတက သြားျပံဳးျပလိုက္တယ္...။

၀ါးလံုးေခါင္းထဲသာဖို႔အေရး
တန္းစီတိုးေဝ့မေနခ်င္ေတာ့တာနဲ့ ေဘးကိုထြက္ထိုင္ေတာ့
အထူးအဆန္းတေကာင္လို ငါ့ကိုၾကည့္တယ္..။

ေနထြက္မွ ေနာက္ေန႔ကူးတယ္လို႔ယူဆတဲ့
ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေကာင္ေတြကေတာင္ ငါ့ကိုေလွာင္တယ္......
မင္းရဲ႔မနက္ျဖန္က ဘယ္မွာလဲ? တဲ့...။

ဟ..ဟ..ဟ...ဟ...
ေျခာက္ကပ္ကပ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေနမိေတာ့တယ္.....။

အိပ္မက္ကိုေတာင္
အိပ္မက္ထဲထည့္ေပးမမက္မိေတာ့
ငါ့ေကာင္းကင္မွာ ဘယ္ၾကယ္စင္မွမလင္းမွာလဲ
အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး...။