ဒီလို ဇန္န၀ါရီလေတြရဲ႕ တစ္ခုေသာရက္မွာပဲ
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒုကၡေပးဖို႔သက္သက္ဆိုၿပီး
ဧဒင္ရဲ႕ အထက္တည့္တည့္ေကာင္းကင္က ၾကယ္တစ္စင္း
အေျခြအရံအစံုအလင္နဲ႔ လူေယာင္ဖန္ဆင္းတယ္…။
သႀကၤန္စာေတြထဲကလို ေရတစ္ဆ မီးတစ္ဆနဲ႔ဆိုေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္နကၡတ္နဲ႔မွ လာညီေတာ့
အိုင္းစတိုင္းရဲ႕ ရီေလတစ္ဗတီ ေခတ္မမီေတာ့ဘူးျဖစ္သြားတယ္…။
ဘုရင္မေနရာထိေပးခဲ့တာကိုပဲ
အဲ့ဒီ ေျပာမရဆိုမရ စိတ္ပုတ္မေလးက
မင္းသမီးမွ မင္းသမီးပါတဲ့…။
ကၽြန္ေတာ့မွာသာ…
ေမွာ္ဆရာျဖစ္ရ၊ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ရ
ပံုျပင္ေျပာရ၊ ဂစ္တာတီးရ နဲ႔
ႏွစ္ေယာက္တည္းကတဲ့ ဇာတ္ခံုမွာ characterကို စံုေရာ။
တခါတခါက်ေတာ့လည္း
အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ စိတ္ေကာက္လို႔ စိတ္ေမာ လူေမာ…
တခါတခါက်ေတာ့လည္း
စိတ္လိုလက္ရ ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႔ႏြဲ႔စကားေတြ သူမကေျပာ
(ဘာေကာင္မွန္းေတာ့မသိ…)
အေတာင္မပါဘဲ ကၽြန္ေတာ္ တိမ္ေတြေပၚေမ်ာလို႔…။
ပ်ဥ္ဖုိးေမ့တာမဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မရတာဘယ္သူကမွ မသိတာ..
mobile uploaded ဆိုတဲ့ ပံုေတြက လြဲလို႔
ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာ သူမ အျပံဳးေတြ(ၾကယ္လို လလို)စံုတယ္…။
မဝံ့မရဲနဲ႔ အသက္ရွဴႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတာက
သူမလက္ထဲက ေသတၱာေလး..
ပိတ္လွ်က္ပဲရွိေနေသးတယ္ေလ…။
Post a Comment